Ας πάμε κατευθείαν στο ψητό! Ένα αεροπλάνο προσγειώνεται σε ακαθόριστο αεροδρόμιο αψηφώντας κάθε υπόδειξη των αρχών του αεροδρομίου και χωρίς να δίνει σήμα στον πύργο ελέγχου. Αστυνομία και στρατός μεταβαίνουν άμεσα στο χώρο προσγείωσης με έτοιμα τα όπλα τους για κάθε ενδεχόμενο. Στο ίδιο μέρος έχει σπεύσει και ένας ρεπόρτερ (Hugo Stiglitz) τοπικού καναλιού με τον κάμεραμαν του καλύπτοντας την κινητοποίηση. Χωρίς πολλές χρονοτριβές, η πόρτα του αεροπλάνου ανοίγει, ορδές μεταλλαγμένων από ραδιενέργεια ανθρώπων ορμούν στους στρατιώτες σφάζοντας τους ανηλεώς και τρώγοντας τις σάρκες τους. Ο ρεπόρτερ με τον συνεργάτη του το σκάνε έγκαιρα και ο πρώτος επιστρέφοντας στο κανάλι διακόπτει το πρόγραμμα για να ενημερώσει το κοινό για το αποτρόπαιο συμβάν.
Με αυτή την εντυπωσιακή «in our face» εισαγωγή ξεκινά το «Nightmare City» του Ιταλού Umberto Lenzi προκαλώντας ένα πρώιμο σοκ στον απροετοίμαστο θεατή. Παρότι το φιλμ του Ιταλού ακολουθεί τη λογική τυπικών ταινιών με ζόμπι επηρεασμένο από τις σχετικές ταινίες του Romero, ο ίδιος ο δημιουργός του το χαρακτήρισε ως ταινία «ασθένειας από ραδιενέργεια» με αντιμιλιταριστικά και αντιπυρηνικά υπονοούμενα. Εμείς πάντως μπορούμε (και το horror κοινό) γενικά να το εντάξουμε στην παραδοσιακή υποκατηγορία ζομποταινίας και μάλιστα από τις πιο ιδιαίτερες του ιταλικού κινηματογράφου.
Μετά τη δυναμική εισαγωγή η ταινία ακολουθεί ξέφρενους ρυθμούς με ελάχιστες παύσεις για ανάσα. Οι μολυσμένοι από ραδιενέργεια μολύνουν τα θύματά τους μέσω δαγκωμάτων και εξαπλώνονται με μεγάλη ταχύτητα σε διάσπαρτα σημεία της πόλης σκορπίζοντας τον όλεθρο. Ο ρεπόρτερ που είδε τα τραγικά γεγονότα στο αεροδρόμιο πασχίζει να βρει τη γυναίκα του και να την πάρει μακριά από τον κίνδυνο. Το ίδιο κάνει και ένας στρατηγός για την δική του. Όμως τα ζόμπι φαίνεται να κερδίζουν έδαφος και η προσπάθεια των επιζώντων για διαφυγή φαντάζει πολύ δύσκολο εγχείρημα πλέον.
Ο σκηνοθέτης δεν επιθυμούσε τον Hugo Stiglitz στον ρόλο του πρωταγωνιστή. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός επιλέχτηκε ύστερα από πιέσεις του παραγωγού προς τον Lenzi με την προοπτική να προσελκυστεί η μεξικάνικη αγορά μιας και ο Stiglitz είναι Μεξικάνος.
Αξιολογώντας το «Nightmare City» δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για B movie με τα γνωστά προβληματικά χαρακτηριστικά. Οι περισσότερες ερμηνείες είναι από μέτριες έως κακές και το σενάριο διακατέχεται από υπερβολές και απλουστεύσεις. Είναι αλήθεια ότι το «Nightmare City» μυρίζει «τυρίλα» ανά διαστήματα σε κάπως ενοχλητικό βαθμό. Σε τελική ανάλυση όμως καταφέρνει να φανεί «σοβαρό» έστω και στο παρά πέντε δίχως να πέφτει στην κατηγορία εκείνων των χαζοταινιών που τις βλέπεις για να γελάς με την παρέα σου. Στα συν εκτός του καταιγιστικού tempo, οι πολλές και απολαυστικές σκηνές μαχών των ζόμπι με πολίτες ή στρατιώτες. Πρόκειται για δυνατές σκηνές, ρεαλιστικά εκτελεσμένες και με πολύ μα πολύ gore. Υπάρχουν μερικοί φόνοι για highlight ξεχωρίζοντας από τους υπόλοιπους σαν τη μύγα μες το γάλα.
Το τέλος προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις αν και ο γράφων ανήκει σ’ αυτούς που το επιδοκιμάζουν καθώς εντείνει τον εφιάλτη που είδαμε να εκτυλίσσεται έστω και με τον δικό του «εύκολο» τρόπο. Τα ζόμπι εδώ είναι ακόμα πιο επικίνδυνα συγκριτικά με τα γνωστά αργοκίνητα ζόμπι παρόμοιων ταινιών, αφού τρέχουν όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος και επιδεικνύουν σχετικά αυξημένη νοημοσύνη τουλάχιστον για να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα. Εδώ κουμάνταραν αεροπλάνο θα μου πείτε, στα πιστόλια θα κώλωναν;! Παραφωνία αποτελεί το κακοφτιαγμένο make-up των ζόμπι τα οποία μοιάζουν να βγήκαν από λάσπη. Η διασκέδαση πάντως είναι εγγυημένη με την παρακολούθηση του «Nightmare City» κι αυτό είναι που μετράει περισσότερο.
