Πολύ ψωμί φαίνεται να υπάρχει εδώ. Πρόκειται για τηλεοπτικές μεταφορές μικρών ιστοριών του Stephen King που προβλήθηκαν στην αμερικάνικη τηλεόραση το 2006 σε οκτώ επεισόδια. Στη μορφή DVD τα βρίσκουμε χωρισμένα σε 3 ξεχωριστά δισκάκια. Από 3 επεισόδια έχουν τα μέρη Α και Β ενώ τα τελευταία 2 βρίσκονται στο Γ μέρος του πακέτου. Ακολουθούν οι ονομασίες των επεισοδίων κατά σειρά μαζί με σύντομες περιγραφές τους.
Battleground: Ένας επαγγελματίας εκτελεστής δολοφονεί τον επικεφαλής μιας εταιρίας παιχνιδιών. Αργότερα όμως δέχεται επίθεση από στρατιωτάκια που του στάλθηκαν σε πακέτο από κάποιον άγνωστο.
Crouch End: Ένα νιόπαντρο ζευγάρι Αμερικανών ταξιδεύει στο Λονδίνο για να βιώσει τον απόλυτο εφιάλτη στη συνοικία Crouch End η οποία φαίνεται να λειτουργεί ως πύλη για άλλους κόσμους.
Umney’s Last Case: Ένας απογοητευμένος από τη ζωή του συγγραφέας αλλάζει θέση με τον ντετέκτιβ των μυθιστορημάτων του προσπαθώντας να βρει την ζωή που του αρμόζει.
The End of the Whole Mess: Το φιλόδοξο πείραμα δύο αδερφών να εξαφανίσουν τη βία από τον κόσμο έχει απρόσμενα δυσάρεστες παρενέργειες και ο ένας αφηγείται το δράμα στην προσωπική του κάμερα.
The Road Virus Heads North: Ένας συγγραφέας τρόμου αγοράζει έναν παράξενο πίνακα ο οποίος αλλάζει το περιεχόμενό του και επεμβαίνει στις τραγικές εξελίξεις του πραγματικού κόσμου.
The Fifth Quarter: Ένας απελευθερωμένος κατάδικος μπλέκεται στο κυνήγι ενός κρυμμένου θησαυρού συγκρουόμενος με εγκληματίες της νύχτας διακινδυνεύοντας την ελευθερία του και την ασφάλεια της οικογένειάς του.
Autopsy Room Four: Ένας παράλυτος άνδρας βιώνει το δράμα της νεκροψίας του ανήμπορος να φωνάξει ότι δεν είναι νεκρός!
You Know They Got a Hell of a Band: Ένα ζευγάρι που ταξιδεύει στην αμερικάνικη επαρχία παγιδεύεται σε μια μικρή πόλη στην οποία κατοικούν νεκροί ροκ σταρ.
Η πρώτη παρατήρηση που εύκολα κάνει κάποιος αφορά γενικά τη σκηνοθεσία και την παραγωγή. Είναι φανερό ότι το «Nightmares and Dreamscapes» μοιάζει «ακίνδυνο» δεδομένου ότι προορίζεται για το ευρύ mainstream κοινό της τηλεόρασης και όχι τόσο για τους ψαγμένους λάτρεις του cult horror και των «απαγορευμένων» φιλμικών προκλήσεων. Με άλλα λόγια βλέπεται εύκολα και από μικρότερους ηλικιακά θεατές χωρίς το φόβο των γονιών για ακατάλληλα θεάματα και ακραίες σκηνές. Όπως συμβαίνει συνήθως στις ανθολογίες, η ποιότητα των ιστοριών παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα με κάποιες ιστορίες να είναι φανερά ανώτερες από κάποιες άλλες. Αυτή η μετάπτωση μπορεί να εντοπιστεί ακόμα και εντός μίας ιστορίας.
Ας σημειωθεί ότι δεν προέρχονται όλα τα επεισόδια των DVD από τη συλλογή «Nightmares and Dreamscapes». Τα «The Road Virus Heads North» και «Autopsy Room Four» προέρχονται από τη συλλογή ιστοριών «Everything’s Eventual» ενώ το «Battleground» από την συλλογή «Night Shift».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εναρκτήρια ιστορία (Battleground) με τον William Hurt στο ρόλο του αδίστακτου hitman. Ενώ αρχικά έχει οικοδομηθεί άρτια μια υποβλητική και σκοτεινή ατμόσφαιρα με την απόλυτη σιωπή να είναι σύμμαχός της (στο επεισόδιο δεν ακούγεται ούτε μια λέξη!), από τη στιγμή που ο εκτελεστής λαμβάνει το δέμα με τα στρατιωτάκια, γκρεμίζεται όλο το προγενέστερο ατμοσφαιρικό οικοδόμημα. Οι εικόνες όπου τα στρατιωτάκια επιτίθενται στον εκτελεστή δείχνουν απίστευτα γελοίες για τα σημερινά δεδομένα. Περισσότερο ενθουσιάζουν ένα δωδεκάχρονο παιδάκι που θα προσπαθήσει να μιμηθεί τα στρατιωτάκια παίζοντας με το νεροπίστολό του παρά τρομάζουν τον μέσο λάτρη της horror σκηνής. Ίσως φταίει η κακή κινηματογράφηση αλλά όπως και να’ χει η πτωτική πορεία του εν λόγω επεισοδίου είναι οφθαλμοφανής.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο επεισόδιο «Autopsy Room Four». Ενώ η κεντρική ιδέα με το ζωντανό πτώμα στο νεκροτομείο είναι γνήσια τρομακτική, ορισμένα δομικά στοιχεία την γελοιοποιούν. Τέτοια είναι π.χ. η μη ρεαλιστική ασχετοσύνη των γιατρών, η εκνευριστική «βουβή» φωνή του παράλυτου άνδρα που προσπαθεί απεγνωσμένα να δώσει σημάδια ζωής στους γιατρούς καθώς και το ίδιο το αίτιο που τον έκανε να μοιάζει με πτώμα. Εδώ βέβαια μερίδιο της ευθύνης φέρει και ο ίδιος ο Stephen King οπότε ας μην χρεώνουμε τα προβλήματα μόνο στον σκηνοθέτη. Ας σημειωθεί ότι ενίοτε το «Nightmares and Dreamscapes» δεν μένει αυστηρά στα horror πλαίσια αλλά εξερευνεί και άλλα μονοπάτια. Το επεισόδιο «The Fifth Quarter» για παράδειγμα δεν έχει σχέση με τρόμο. Πρόκειται για μια διασκεδαστική μεν, αλλά εκτός κλίματος γκανγκστερική ιστορία με πιστολίδι, λειτουργώντας ως παραφωνία σ’ ένα σύνολο ιστοριών που απευθύνεται σε horror κοινό.
Οι καλύτερες ιστορίες είναι αναμφίβολα οι «Umney’s Last Case» και «The End of the Whole Mess». Στην πρώτη παρακολουθούμε έναν καταπληκτικό William H. Macy να δίνει ρεσιτάλ κωμικοδραματικής ερμηνείας σε μια εντελώς σουρεαλιστική αφήγηση με τραγική κατάληξη, ενώ στην άλλη ο Ron Livingston βιντεοσκοπεί με ειλικρίνεια και συναίσθημα (άψογα δηλαδή) το δράμα στο οποίο έχει περιέλθει ο ίδιος σ’ έναν μετα-αποκαλυπτικό κατά κάποιο τρόπο κόσμο. Πιο κάτω στην κλίμακα αξιολόγησης βρίσκονται οι απλά συμπαθητικές ιστορίες «Crouch End» και «The Road Virus Heads North». Η πρώτη έχει περισσότερο σασπένς, ωραία φωτογραφία ενώ κάνει και μνεία στην λαβκραφτιανή μυθολογία Cthulhu. Κρίμα που μερικά αποτυχημένα εφέ (που θυμίζουν το κακό «Sleepwalkers») την κηλιδώνουν.
Η πιο χαρακτηριστική ιστορία σίγουρα θα θεωρηθεί η τελευταία όπου κορυφαίοι γίγαντες της ροκ-εντ-ρολ και της ροκ γενικότερα έχουν την τιμητική τους. Elvis Presley, Buddy Holly, Janis Joplin, Jimmy Hendrix και άλλοι αστέρες του ροκ παραδείσου χρησιμοποιούνται με ελαφρώς αδέξιο τρόπο προκειμένου να αναπτυχθεί ένα κλίμα τρόμου και απόγνωσης. Η χαβαλεδιάρικη, «πάρτι» διάθεση δεν επιτρέπει πολλά βέβαια οπότε ας κρατήσουμε μονάχα την πρωτοτυπία της.
Συμπερασματικά το «Nightmares and Dreamscapes» αποτελεί μια άνιση προσπάθεια σκηνοθετημένη με ανάλαφρο στιλ που αποφεύγει τις ακρότητες. Ικανοποιεί αλλά όχι στο φουλ παρά την πρωτοτυπία των ιστοριών της. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια συλλογή άνευ ουσίας αφού ακόμα και οι μέτριες ιστορίες της έχουν σποραδικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, η έλλειψη συνοχής και τα ουκ ολίγα προβληματικά σημεία αφήνουν ορατά σημάδια επηρεάζοντας αποφασιστικά το τελικό αποτέλεσμα.
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Δύο ανατριχιαστικά τέρατα που εμφανίζονται προς το τέλος της 2ης ιστορίας καθώς και οι αναφορές στην Cthulhu μυθολογία.
- Η απολαυστική ερμηνεία του Macy στην 3η ιστορία.
- Το δραματικό κλίμα της 4ης ιστορίας και η post apocalyptic αισθητική του.
- Ο γαλαξίας ροκ αστέρων στην τελευταία ιστορία. Έστω και στο πλαίσιο horror ιστορίας είναι απολαυστικός ξυπνώντας ευχάριστες αναμνήσεις σε παλιούς ροκάδες.
