Skinwalkers Review

Σύμφωνα μ’ ένα παλιό ινδιάνικο θρύλο η κατάρα των Skinwalkers, τουτέστιν ανθρώπων που μεταμορφώνονται σε κάτι κοντινό σε λυκάνθρωπο θα λήξει με τη δύναμη ενός 13χρονου αγοριού και συγκεκριμένα στα δέκατα τρίτα γενέθλια του. Το είδος των Skinwalkers –που η ελληνική έκδοση το μεταφράζει ως «Σαρκόλακες» – είναι χωρισμένο σ’ αυτούς που συγκρατούν τη δίψα τους για ανθρώπινο αίμα και σ’ αυτούς που την απολαμβάνουν χωρίς τύψεις. Το αγόρι που πράγματι υπάρχει και λέγεται Timothy, προστατεύεται από μια ομάδα καλών Skinwalkers μέχρι που μια συμμορία κακών Skinwalkers εντοπίζει τα ίχνη τους. Έτσι ξεκινά μια ανελέητη καταδίωξη όπου στόχος των δεύτερων είναι να εξοντώσουν το μικρό παιδί πριν τα γενέθλιά του και τελειώσει οριστικά η περιβόητη «κατάρα».

Αδύναμη προσπάθεια με λυκάνθρωπους, στερούμενη σοβαρού σεναρίου και έμπνευσης. Το «Skinwalkers» δυστυχώς δεν εκπληρώνει τις όποιες προσδοκίες των οπαδών των ταινιών λυκανθρωπία;, όντας φανερά κακογραμμένο, κοινότοπο, απλοϊκό και απελπιστικά προσωποκεντρικό. Το τετριμμένο μοτίβο του θρύλου για την εκκόλαψη ενός «λυτρωτή» που θα σώσει τον κόσμο από έναν κακό…κακοποιείται σ’ αυτό το αδιάφορο φιλμ που προσπαθεί να μας εντυπωσιάσει με αγριομούτσουνα ανθρωποειδή τέρατα που προσομοιάζουν με λυκάνθρωπους, με άφθονο πιστολίδι καθώς και με το φτηνό τρικ των αισθησιακών action women όπως η Natassia Malthe (Elektra, Lake Placid κ.α.). Οι χαρακτήρες είναι όλοι αδιάφοροι και κάθε απόπειρα του σκηνοθέτη να τους κάνει να δείχνουν συναισθηματικοί πέφτει στο κενό. Υποτίθεται ότι παρακολουθούμε μια δραματική περιπέτεια μεγάλης σημασίας αλλά πουθενά δεν αισθανόμαστε συγκίνηση ή κάποιο ταρακούνημα.

Ο Elias Koteas και η γλυκιά Rohna Mitra (απολαυστική ομολογουμένως στο «Underworld: Rise of the Lycans») μάταια προσπαθούν να μας εξιτάρουν αφού η ιστορία δεν πείθει με τίποτα. Όσοι περίμεναν πολύ gore, μάλλον θα απογοητευτούν αφού πέρα από λίγες σκληρές σκηνές το ποσοστό λεπτομερούς βίας είναι μειωμένο. Οι πιο παρατηρητικοί θα προσέξουν και μια σκηνή σεξουαλικής συνεύρεσης στο δάσος με λυκανθρωπικό feeling, θυμίζοντας την αντίστοιχη μνημειώδη σκηνή του «The Howling» (1981) αλλά που σε καμία περίπτωση δεν φτάνει σε μεγαλείο την σκηνή από το φιλμ του Joe Dante. Μεταξύ όλων αυτών υπάρχει και ένα κατακόκκινο φεγγάρι που όσο όμορφο κι αν είναι οπτικά, προφανώς μπήκε σε λάθος ταινία. Κρίμα ρε παιδάκι μου…

Από την περιορισμένη προβολή του στις αίθουσες το «Skinwalkers» μάζεψε 2,5 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.

Με βαριά καρδιά πρέπει να ομολογήσω ότι το «Skinwalkers» πέφτει κάτω από τη βάση. Πάντως έχουμε δει και πολύ χειρότερα.

Λίγες καλές σκηνές μαχών και gore, περιστασιακά αυξημένη αγωνία.

Αδιάφοροι χαρακτήρες, πρόχειρη σκηνοθεσία, ελαττωματικό σενάριο, έλλειψη ατμόσφαιρας.

Η βίαιη σκηνή στο ξεκίνημα όπου ένα θύμα των Skinwalkers αυτοτραυματίζεται θανάσιμα μπήγωντας ένα μαχαίρι στο μάτι του.
Η έντονη σεκάνς στο νοσοκομείο με μπόλικο πιστολίδι, δράση και σασπένς. Από τις λίγες που σε ψιλοαναστατώνουν όμως.
Το κατακόκκινο φεγγάρι.