Val Kilmer, Armand Assante, Eric Roberts…ε δε μπορεί. Τόσοι δευτεραγωνιστές μαζί, κάτι ενδιαφέρον θα υπάρχει εδώ σκέπτομαι. Δυστυχώς οι προσδοκίες διαψεύδονται παρακολουθώντας το «The Steam Experiment» και επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι τα γνωστά ονόματα δεν εγγυώνται υψηλή ποιότητα σε μια ταινία.
Το κεντρικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται η υπόθεση είναι ενδιαφέρον. Η Παγκόσμια Υπερθέρμανση ή αλλιώς Global Warming γίνεται αφορμή για έναν ξεπεσμένο επιστήμονα (Val Kilmer) προκειμένου να εφαρμόσει ένα σαδιστικό και παρανοϊκό πείραμα. Θορυβημένος από την ιδέα ότι το τέλος του κόσμου λόγω υπερθέρμανσης πλησιάζει, κλειδώνει σε μια πολυτελή σάουνα 6 άτομα (3 γυναίκες και 3 άνδρες) με σκοπό να καταδείξει τις δυσάρεστες επιπτώσεις που μπορεί να έχει η υπερθέρμανση για το ανθρώπινο είδος. Πρώτα επισκέπτεται μια τοπική εφημερίδα ζητώντας να δημοσιευθεί άρθρο του πάνω στους κινδύνους της υπερθέρμανσης του πλανήτη, διαφορετικά θα σκοτώσει τους παγιδευμένους στη σάουνα. Όπως ήταν αναμενόμενο η αστυνομία τον μαζεύει και τον οδηγεί στο δωμάτιο ανάκρισης όπου το ρόλο του ανακριτή αναλαμβάνει ένας νευρικός μπάτσος (Armand Assante). Τελικά ο επιστήμονας λέει αλήθεια για το μακάβριο πείραμά του ή μήπως αποτελεί μια διεστραμμένη φαντασίωση;
Το χιλιοπαιγμένο θέμα του τρελοεπιστήμονα επιστρατεύεται ακόμα μια φορά σε θρίλερ με τραγικά όμως αποτελέσματα. Το ίδιο παρατηρούμε και με το μοτίβο των σκόπιμα κλεισμένων ανθρώπων σ’ έναν περιορισμένο χώρο, ένα μοτίβο που πάντως δεν βαριόμαστε εύκολα αφού μπορεί να δημιουργήσει έντονες σκηνές με μεγάλη αγωνία. Στο «The Steam Experiment» όμως δεν λειτουργεί αποτελεσματικά αφού το φιλμ είναι φανερά κακοσκηνοθετημένο, στερούμενο φαντασίας και δημιουργικότητας.
Το φιλμ είναι γνωστό και με τον εναλλακτικό τίτλο «The Chaos Experiment».
Οι σκηνές εναλλάσσονται δείχνοντας τη μία την ανάκριση του επιστήμονα, μίατην άλλη τις δραματικές στιγμές των παγιδευμένων. Οι ερμηνείες εντός της σάουνας είναι κάτω του μετρίου αλλά και οι δύο πρωταγωνιστές στο ανακριτικό δωμάτιο που σηκώνουν και το κύριο βάρος, ασκούν την υποκριτική τους ικανότητα χωρίς ενθουσιασμό. Ο Val Kilmer παρά τη σοβαροφάνειά του αυτοπεριορίζεται απογοητευτικά ενώ ο Assante είναι αδιάφορος και μάλλον ακατάλληλος γι’ αυτό το ρόλο. Οι δύο άντρες χαραμίζονται με βαρετούς διαλόγους ενώ η ελεεινή σκηνή που το μάτι του Kilmer αρχίζει να τρεμοπαίζει μας παρακινεί να εκσφενδονίσουμε οποιοδήποτε κοντινό αντικείμενο στην τηλεόρασή μας.
Στη σάουνα επικρατούν (υποτίθεται) σκηνές αλλοφροσύνης με μερικές βίαιες στιγμές να αποτελούν σύντομη «δροσιά» για τον θεατή αλλά το τελικό αποτέλεσμα υποβαθμίζεται από την άχρωμη απόδοση των συμμετεχόντων και τις συχνά παιδαριώδεις αντιδράσεις τους. Μια μικροανατροπή προς το φινάλε δεν αλλάζει πολλά πράγματα και τελικά εκείνο που σου μένει από την ανεξάρτητη αυτή παραγωγή είναι μια πικρία καθώς και το βασανιστικό ερώτημα γιατί να χαλάσεις 90 περίπου λεπτά από τη ζωή σου για να δεις ένα τόσο ανιαρό έργο.
