Ουδείς αμφισβητεί την τεράστια κληρονομιά του κλασικού πια «The Blair Witch Project» (1999). Αμέτρητες ταινίες υιοθέτησαν την found footage τεχνική που τόσο αποτελεσματικά χρησιμοποιήθηκε στο φιλμ των Eduardo Sanchez/Daniel Myrick στα τέλη των 90s. Τα αποτελέσματα δεν ήταν πάντοτε θετικά –όπως αναμενόταν άλλωστε– και το ιδίωμα κατακλύστηκε από πολλές μέτριες έως κακές ταινίες που κυκλοφορούν ασταμάτητα μέχρι τις μέρες μας. Το «Black Water Vampire» ανήκει δυστυχώς σ’ αυτή την ανεπιθύμητη κατηγορία για διάφορους λόγους που θα δούμε παρακάτω.
Η υπόθεση έχει να κάνει με ορισμένους μυστηριώδεις φόνους που διαπράχθηκαν στην περιοχή Black Water των ΗΠΑ. Τα θύματα ήταν γυναίκες και είχαν όλα τους ένα κοινό σημείο: το αίμα τους είχε εντελώς αποστραγγιστεί ενώ στο λαιμό τους έφεραν σημάδι δαγκωματιάς. Ένα ακόμα παράξενο γεγονός είναι η έλλειψη φονικού όπλου καθώς και του παραμικρού αποτυπώματος ή ίχνους DNA στον τόπο του εγκλήματος. Παρότι οι αρχές έχουν ήδη συλλάβει και καταδικάσει έναν άντρα ως υπαίτιο για τα φονικά, μια σκεπτικίστρια κάτοικος της περιοχής ερευνά περαιτέρω την υπόθεση και με την βοήθεια τριών φίλων της δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για την υπόθεση των φόνων του Black Water. Οι φίλοι δεν αρκούνται μόνο στις συνεντεύξεις ντόπιων, αστυνομικών καθώς και του ίδιου του θανατοποινίτη, αλλά διεισδύουν στην ίδια την περιοχή όπου διεπράχθησαν τα ειδεχθή εγκλήματα για να βρουν στοιχεία. Δυστυχώς για τους νεαρούς ερευνητές η προσπάθειά τους αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη καθώς μια αλλόκοτη οντότητα τους παρακολουθεί με καθόλου φιλική διάθεση…
Από την αρχή το «Black Water Vampire» θυμίζει πολύ έντονα το κλίμα και τη δομή του «The Blair Witch Project». Όσο κυλάει η ιστορία τόσο πολλαπλασιάζονται οι ομοιότητες μεταξύ τους μέχρι το σημείο που καταντούν ενοχλητικές και ανησυχητικά «ύποπτες». Ναι δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε το «Black Water Vampire» ως rip-off της ταινίας των Sanchez/ Myrick. Μόνο που εδώ αντί για μάγισσα έχουμε βρικόλακα ή ορθότερα κάτι σαν βρικόλακα που θυμίζει έναν πιο παραμορφωμένο κόμη Ορλόκ από το «Nosferatu» (1922). Το φινάλε επιφυλάσσει μία extra έκπληξη αλλά αφήνει πολλά κενά και ανεξήγητα σημεία με αποτέλεσμα το έργο να φαίνεται ημιτελές.
Το «Black Water Vampire» είναι η παρθενική σκηνοθετική δουλειά του Evan Tramel.
Ok, ίσως να μην είναι και το χειρότερο φιλμ της found footage συνομοταξίας και σποραδικά βιώνουμε λίγη από την αγωνία των πρωταγωνιστών του αλλά μη φανταστείτε ότι θα κολλήσετε στον καναπέ σας κιόλας. Γενικά το «Black Water Vampire» εμφανίζει απογοητευτική εικόνα που δεν οφείλεται μόνο στις ξεδιάντροπες αντιγραφές του «The Blair Witch Project» όπως οι αρχικές συνεντεύξεις των περίοικων και η απώλεια προσανατολισμού των ηρώων στο δάσος. Πρόσθετα μειονεκτήματα όπως ο αργός ρυθμός, οι αδιάφοροι πρωταγωνιστές, οι τετριμμένοι διάλογοι και τα πολλά αδιάφορα σημεία της πλοκής πλήττουν επιπρόσθετα το φιλμ. Όαση αποτελεί το καλοσχεδιασμένο βαμπιράκι το οποίο όποτε εμφανίζεται είναι απολαυστικό και πολύ πεινασμένο! Όμως 2-3 ενδιαφέροντα στοιχεία δεν μπορούν να διασώσουν το φιλμ από το ναυάγιο. Επομένως…
