Το «Happy Hell Night» είναι η καλύτερη απόδειξη για το βαθύ τέλμα στο οποίο είχε πέσει το slasher ιδίωμα μετά το τέλος των 80s και μέχρι να φρεσκαριστεί από το ιστορικό «Scream» το 1996. Μη σας ξεγελάει ο ψαρωτικός τίτλος ούτε η φευγαλέα συμμετοχή του Sam Rockwell (The Green Mile, Moon κλπ). Πρόκειται για σπάνια trash movie που ανακατεύει το slasher με το supernatural, με την δοσολογία να γέρνει περισσότερο προς το πρώτο είδος για το οποίο και θα μπορούσε να την δει κάποιος με την απαραίτητη υπομονή βεβαίως.
Ακολουθώντας το γνωστό μοτίβο της επανάληψης ενός παλιότερου θανατηφόρου εγκλήματος σε κολέγιο και χρησιμοποιώντας στοιχεία από τα νεανικά, κολεγιακά slasher των 80s το «Happy Hell Night» μοιάζει τόσο αχρείαστο και ξεπερασμένο που ούτε οι εντελώς ανέμπνευστες έως υπερβολικά βλακώδεις μεταφυσικές πινελιές του δεν το σώζουν. Αντιθέτως το στέλνουν όλο και βαθύτερα στο βούρκο της παρακμής. Σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες, διάλογοι όλα κινούνται σε απογοητευτικά χαμηλά επίπεδα και μόνο το πλούσιο –αν και όχι πάντα αληθοφανές– gore προκαλεί στιγμιαία χαμόγελα στον οπαδό του τρόμου (και κυρίως του slasher/splatter).
Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην Γιουγκοσλαβία (!) και στον Καναδά.
Ο κακός της υπόθεσης που θυμίζει την σαδομαζοχιστική φυσιογνωμία του Pinhead από το «Hellraiser» αλλά χωρίς τις καρφίτσες στη μουτσούνα, θα μπορούσε υπό διαφορετικές προϋποθέσεις να αποτελεί πόλο έλξης αλλά δυστυχώς κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει μας προκαλεί θυμηδία. Για αύξηση του σοκ, ο δημιουργός του φιλμ τον έκανε μάλιστα και ιερέα. O ψυχοπαθής ιερέας λοιπόν βρίσκεται κλεισμένος σ’ ένα άσυλο κοντά στο κολέγιο Winfield όπου πριν 25 χρόνια είχε κατακρεουργήσει 7 μέλη μιας αδελφότητας (Να τα μας τα κλισέ!). Στη σύγχρονη εποχή δύο νεαροί απελευθερώνουν από καθαρή χαζομάρα τον μανιακό ιερέα και όπως ήταν αναμενόμενο αυτός συνεχίζει το δολοφονικό του έργο επιλέγοντας θύματα από την κοντινή φοιτητική εστία.
Παρά την κλισαρισμένη ιστορία το «Happy Hell Night» θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον ανεκτό αν ήταν καλύτερα γυρισμένο. Για κακή μας τύχη όμως το χάλι είναι τόσο εκτεταμένο που δεν του αφήνει ελπίδες. Οι σεναριακοί παραλογισμοί ξεπερνούν κάθε επιτρεπτό όριο διαμορφώνοντας μια απρόσμενα χαοτική εικόνα. Η δε αφήγηση που προσπαθεί να ενώσει το παρελθόν με το παρόν, σκοντάφτει και σμπαραλιάζεται οριστικά. Θα ευχαριστηθείτε τις στιγμές όπου η αξίνα του ιερέα προσγειώνεται βίαια πάνω σε σώματα, κεφάλια, χέρια, πόδια, ενώ οι άρρενες θεατές θα χαροποιηθούν κι από λίγα γυμνά πλάνα θηλυκών, αλλά δυστυχώς αυτά δεν αρκούν για να κερδίσουν τη γενική συμπάθεια του horror κοινού.
