Έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή από την Νέα Ζηλανδία. Πρόκειται για μια mockumentary κωμωδία τρόμου. Καταγράφει την ζωή των τεσσάρων συγκατοίκων και την προσπάθειά τους να προσαρμοστούν στις δυσκολίες της καθημερινής ζωής του να είσαι βρικόλακας, της συγκατοίκησης και του γεγονότος πως για να ζήσουν πρέπει να πίνουν ανθρώπινο αίμα. Οι κωμικές στιγμές είναι πολλές σε αντίθεση με τις σκηνές τρόμου. Οπότε μην περιμένετε να τρομάξετε.
Υπάρχουν πολλά λίτρα αίματος που ρέουν άφθονα. Οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτεροι σε σημείο που να μην μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Είναι πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον και ο καθένας δίνει το δικό του στίγμα. Ο Βιάγκο είναι ένας δανδής, ευγενικός και λεπτεπίλεπτος στους τρόπους, ο Ντίκον είναι ο ταραξίας της παρέας ενώ ο Βλάντισλαβ είναι ο πιο σκληρός από τους τρεις. Ο Πίτερ που προανέφερα είναι ο γηραιότερος από τους τρεις, 8.000 ετών, και είναι εκείνος που μεταμόρφωσε τον Ντίκον σε βρυκόλακα. Μέσα στην ζωή τους εμπλέκονται και διάφοροι άλλοι χαρακτήρες όπως λυκάνθρωποι, άνθρωποι-υπηρέτες, δαίμονες, μάγισσες.
Ας πάμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης. Αν και την περίμενα αρκετό καιρό αυτή την ταινία και έχει πάρει πολύ καλή βαθμολογία απογοητεύτηκα λιγάκι. Το σενάριο και η εξέλιξη της ταινίας δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Αν και οι χαρακτήρες είναι δυνατοί, αν και υπήρχαν κάποιες δυνατές σκηνές, κάπου το όλο θέμα έκανε κοιλιά. Με κούρασε λιγάκι αν και η διάρκεια της δεν ξεπερνά την 1 ώρα και 25 λεπτά.
Ο λόφος στον οποίο συναντούν τους λυκάνθρωπους είναι ο ίδιος λόφος στον οποίο είχε γυριστεί η σκηνή του Άρχοντα των Δακτυλιδιών: Η Συντροφιά του δαχτυλιδιού, όπου ο Φρόντο και τα χόμπιτ είχαν κρυφτεί για να ξεφύγουν από τους Nazgul.
Ακόμα δεν μπορώ να εντοπίσω τι ακριβώς με χάλασε στην ταινία. Οι αγαπημένες μου σκηνές πάντως στην ταινία ήταν εκείνες με τον Πίτερ που θυμίζει πολύ Νοσφεράτου του 1922. Οι λάτρεις όμως των ταινιών με βαμπίρ και της κωμωδίας τρόμου ίσως να βρουν την ταινία ως μια φρέσκια προσέγγιση στο χιλιοταλαιπωρημένο αυτό είδος. Δεν θα ήθελα να επηρεάσω κάποιον μόνο και μόνο επειδή εμένα δεν με άγγιξε σαν ταινία. Δείτε την και τα συμπεράσματα δικά σας. Αξίζει τουλάχιστον να δείτε τους βρικόλακες από την αστεία τους πλευρά γιατί στην ταινία μόνο αυτή την πλευρά τους βλέπουμε.
