Όντας λάτρης των giallo και γενικότερα της ιταλικής σχολής, θα αναρωτηθεί κάποιος αν είναι υποκειμενικά πολλές φορές τα πιστεύω μου, σχετικά με το εν λόγω ιδίωμα. Θα αντιπαραθέσω, ότι ο συγκεκριμένος χώρος έχει και πολλές μετριότητες και γενικότερα καθόλου καλά έργα.
Το “Macabro” όμως, “Macabre” αγγλιστί (προτιμώ να αναφέρομαι επί το πλείστον στον αυθεντικό ιταλικό τίτλο, καθώς οι μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες πολλές φορές δεν αποδίδουν την πραγματική ερμηνεία), δεν ανήκει καθόλου στις μετριότητες, απεναντίας μάλιστα, το συγκαταλέγω σε μία από τις καλύτερες ταινίες του Lamberto Bava και γενικότερα των ιταλικών ταινιών τρόμου.
Να αναφέρουμε ότι είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Bava, αν εξαιρέσεις την συνδρομή που είχε στο Cani Arrabbiati του 74’ με τον πατέρα του Mario Bava. Ο Lamberto, για όσους ασχολούνται θα γνωρίζουν, είναι υπεύθυνος για ταινίες ορόσημο στον χώρο του giallo, όπως το “La casa con la scala nel buio” aka “A blade in the dark” του 1983, αλλά επίσης και για τα εμπορικά και μη εξαιρετέα “Demons”, που ακολούθησαν το 1985-86.
Εδώ αυτό που κυριαρχεί δεν είναι το άπλετο αιματοκύλισμα και το gore χωρίς όρια, αλλά η σκοτεινή και μουντή ατμόσφαιρα που ενυπάρχει σε όλη την ταινία και που κλιμακώνεται ολοένα ως το τέλος, κάνοντας τον θεατή να περιμένει όλο και κάτι περισσότερο.
Έμπνευση για το φιλμ υπήρξε ένα πραγματικό έγκλημα που έγινε στη Νέα Ορλεάνη γι’ αυτό και τα γυρίσματα έγιναν εκεί.
Το μακάβριο κατακλύζει αυτούς που βλέπουν το φιλμ, από ένα σημείο και μετά, μπορεί να σοκάρει κιόλας αυτούς που έχουν ευαίσθητο στομάχι, η επιτυχία του σκηνοθέτη όμως, είναι ότι, το ενσωματώνει επιτυχώς στην επιβλητική ατμόσφαιρα του έργου, χωρίς να ξεφεύγει σε υπερβολικά gory, τερτίπια, για να προκαλέσει ασύστολα και τον πιο ψύχραιμο. Σε όσους τύχει και πέσει στα χέρια τους αυτό το σπάνιο διαμαντάκι, ας το απολαύσουν όπως του αρμόζει..Ξέρετε εσείς..
